Orth an der Donau

Frau Elfriede, vanmorgen gekleed in een mooie oostenrijkse jurk,,had erg haar best gedaan op het ontbijt. Verse broodjes, eigengemaakte jam, kleine gebakjes, gebakken eitje en roerei met ham of zo. We waren blij dat er nog 2 gasten in het hotel zaten en hoopten maar dat zij ook nog hun best zouden doen. Ze gaf ons nog een kaartjmee van pension Maria in Orth an der Donau, precies 100 km verder op onze route.
Het was aangenaam fris vanmorgen. We fietsten als de brandweer, fijn gevoel met goede banden. Na 35 km zijn we gestopt voor koffie in Tulln. Er stonden een heel stel harley davidson motors en wij vonden dat ons fietsje daar mooi bij stond. Vervolgens richting Wenen. We besloten de linkeroever te pakken omdat we Wenen niet in wilden. We zijn daar geweest en ons doel is nu fietsen naar Budapest. Je kunt niet alles, dan zijn we over drie weken nog niet klaar.
De trajecten zijn lang, vooral de stukken langs het water. Er gebeurt weinig. Soms een boot maar meestal niet. Het ruikt nog steeds wel overal erg lekker.
Voorbij Wenen stoppen we voor de lunch. Zomaar ineens een tentje langs het fietspad, hoera. Ik ben gaar, het is heet en we hebben redelijk lang doorgfietst met flink tempo. Peter is niet te stuiten.
Na de lunch rijden we het onderste pad langs de oever van de Donau. Er liggen veel mensen aan het water. Verderop liggen er ineens allemaal blote mensen langs het water, veel van hen erg erg erg bruin dus volgens mij liggen ze daar elke dag en als de zon niet schijnt liggen ze wel onder de zonnebank. De meesten van hen zijn trouwens zeker 65 plus maar dat kan ook komen doordat het een doordeweekse dag is.
We zijn even gestopt bij een betonnen trapje, even lekker de voeten in het water. Ik dan. Peter had er geen zin in. Heerlijk was dat. Maar, er kwam ineens een harig beest aanzwemmen. Ik dacht eerst dat het een rat was maar hij had een brede staart. Een jonge bever, zo leuk! Twee bloterikjes kwamen ook kijken...
Daarna weer verder gefietst. Tot we bijna de plomp infietsten. We hadden allang bovendijks moeten fietsen en hebben de afslag naar Orth gemist. Een vriendelijke zonaanbidder, de laatste op de pier, legde ons uit waar we heen moest en daar gingen we weer. Balen want we moesten een stuk terug.
Via industrieterreinen kwamen we op de dijkweg naar Orth an der Donau. Mooie weg hoor maar ellenlange stukken in de smorende zon. Ons water was trouwens op, heel erg dom. We moest echt de laatst druppeltjes uit de fles schudden.
Inmiddels hadden we zo ongeveer de blaren op onze billen maar daar kwam het bordje Orth. En Pension Maria. De eigenaar van het pension was helemaal lyrisch van onze fiets en besloot dat hij voor de nacht toch maar extra goed opgeborgen moest worden. We hebben een prima kamer, zijn net wezen eten in de tuin van het plaatselijke Gasthaus waar een onhandige jonge lijster bijna in ons eten vloog.
Nu weer op onze kamer. 20.00, bedtijd!