Tat

Om 07.00 konden we al ontbijten in het hotel. Fijn, want het beloofde weer een warme dag te worden, 32 graden. We hebben maar een extra broodje meegenomen want vandaag en morgen zijn alle winkels dicht en we weten niet hoe dun/dik bezaaid de lunchmogelijkheden zijn.
Het duurde even voor we gyor uit waren, de weg werd niet overal even duidelijk aangegeven en we spreken natuurlijk geen woord hongaars. Toch hebben we links en rechts aan györlingen gevraagd hoe we moesten rijden en uiteindlijk kwam het Goed en zaten we op juiste weg naar Tata.
Plotseling stonden wij echter bij een snelweg met natuurlijk een fietsverbodsbord. Tja, probleem want terug naar györ was wel erg ver. Een wielrenner vertelde ons dat we gewoon die weg konden nemen. En inderdaad, we kwamen meer fietsers tegen.
Verder waren er weinig mensen op straat. Af en toe zagen we iemand lopen in een dorpje maar we denken dat alle Hongaren zich vandaag met die hitte achter hun rolluiken hebben verschanst. Of in de kerk. Het is tenslotte Pinksteren.
We rijden door de graanschuur van Hongarije. Veel Hongaren die wij onderweg tegenkomen zien er niet echt goed uit. De vanzelfsprekendheid van de nederlandse luxe en rijkdom is hier Niet. De wegen zijn vaak wel goed maar af en toe ook enorm slecht. Maar peter let goed op en waarschuwt mij voor hobbels in de weg. omgekeerd doe ik hetzelfe met achteropkomend verkeer als we een stukje provinciale weg moeten rijden, tenslotte heb ik een mooi mini achteruitkijkspiegeltje aan mijn stuur... de Hongaren geven keurig van te voren richting aan en gaan naar links. Hard rijden doen ze Wel. Overigens is het een golvend landschap en zijn we vaak aan het klimmen. Niet serieus maar in deze hitte wel. Daarbij is de wind enorm, een dikke windkracht 4.
In Tata was het wel erg toeristisch door de plaatselijke attractie, een bekende waterburcht. Wij slingerden er een beetje doorheen en hebben een fanta en cola gekocht om onze droge broodjes mee weg te spoelen. Alternatief was een soort mcdonalds, no thanks. Inmiddels was het middag en nog heter. We vervolgden onze weg via szonod richting labatlan, waar we zouden Overnachten. De hellingen werden pittiger, een hele lange van6-7 procent. Het laatste stukje ben ik afgehaakt en heb ik mij serieus afgevraagd hoe dom ik ben geweest om deze fietstocht te gaan doen. Peter ging natuurlijk in zijn eentje verder omhoog en zat mij op de top triomfantelijk op te wachten. Geen punt hoor, ik vind mezelf al een hele piet met 100 kilometer per dag in deze Hitegolf gecombineerd met tegenwind.
Inmiddels kwam er toch wel een donkere lucht aanzetten maar we waren bijna bij labatlan, waar ons een mooi panorama hotel aan de donau beloofd werd in het boekje. Eerst nog een afdaling. Er stond al aangegeven dat het wegdek slecht was maar dat was meer dan slecht. Rustig naar beneden dus en veel remmen, zelfs ik deed mee.. Normaalgesproken wordt mijn rem alleen voor nood ingezet.
Toen we in labatlan aankwamen bleek ons hotel een spookhotel te zijn. Al jaren verlaten. Leeg. Desolaat.
Geen andere keuze dan door te gaan. We hebben de autoweg maar weer gepakt in plaats van de toeristoische route. De bui naderde rap en zag er uit alsof hij onweer bevatte.
In hoog tempo (geen zon, wind in de rug) vlogen wij naar Tat waar we een plekje vonden in een oud, slecht onderhouden hotel met een aardige manager. Onze kamer is geen luxe kamer maar we hebben warm water en een bed en dat is meer dan voldoende. De snelweg die er langsloopt denken we wel weg.
In het restaurant hebben we lekker gebakken camembert gegeten. Oeps, wel een beetje veel.
Morgen nog 80 km naar budapest. We zijn bruin. Tenminste, een deel van onze benen en armen en ons gezicht en hals. Eigenlijk ziet het er niet uit.....